چاپ

پیام آذری - تبریز - روزنامه «امین» در شماره 5342 روز شنبه خود در یادداشتی با عنوان «قربانی خیرخواهی» به بررسی احضار علی دایی به دادسرا درباره جمع آوری کمک های مردمی به زلزله زدگان کرمانشاه پرداخته است.
این چند وقت اخیر بدجور حواسمان به دلار و قیمت ارز و چالش های به وجود آمده از قبل آن بود و عمدتا مسائل اجتماعی در حاشیه قرار داشت تا این که خبر احضار علی دایی بر طبق حکم قضایی در میان اخبار روز جلب توجه کرد.
دایی با انتشار تصویر یک احضاریه و جزییات یک نامه، در صفحه شخصی اینستاگرام موجی از واکنش را در افکار عمومی به وجود آورد و مردم برایش کمپین های بزرگ حمایتی راه اندازی کردند. هشتگ «علی دایی حمایت» ترند شد و البته انتقادهای زیادی هم از کم اهمیت شمردن کارهای نیکوکارانه صورت گرفت!
البته همه این اتفاقات در کنار یک پرسش بزرگ و اساسی بخش عمده ای از کاربران فضای مجازی را درگیر خود کرد که از داغ ترین مباحث هفته اخیر بود.
یک سوال آشنا و تکراری و این که پول های جمع آوری شده سلبریتی ها برای مناطق زلزله زده کجاست؟ دایی، هر بار که از او خواسته شد تا کمک های مردمی را در اختیار دستگاه های مربوطه قرار دهد، تاکید کرد که پول مردم را به کسی نمی دهد و چون مردم به او اعتماد کرده اند، خودش این پول ها را خرج خانه سازی در مناطق زلزله زده خواهد کرد.
در 11 ماه گذشته حساب های بانکی مربوط به علی دایی که متعلق به کمکهای جمع آوری شده مردمی بود، دو بار توسط سیستم قضائی مسدود شد که هر بار با کمک مقامات عالی دادستانی و مذاکرات صورت گرفته رفع مسدودی صورت گرفت!
مقیمی، رئیس پلیس آگاهی تهران گفته است: علی دایی نه به عنوان متهم که به عنوان مطلع دعوت شد! البته در کنار دایی، اشخاصی چون صادق زیباکلام و نرگس کلباسی هم جزو احضار شدگان بودند و با انتشار تصویر برگه احضار بر موج چالش ها افزودند.
از سویی مهراب قاسم خانی، فیلمنامه نویس و طنزپرداز، هم تصویر نامه نیروی انتظامی را در صفحه اینستاگرام خود منتشر کرده که در آن تاریخ حضور او دهم مهر اعلام شده بود.
در خصوص آن چه که از نظر گذشت فارغ از اینکه کمک های مردمی جمع شده توسط سلبریتی ها چگونه و با چه ساز و کاری خرج شده است، دو نکته بسیار اساسی و مهم و در پرده وجود دارد که نبایستی بی اهمیت جلوه نماید.
ما در طول سالیان سال بدون توجه به عوارض برخی رفتارهای سیاسی و اجتماعی و اقتصادی رفتارهایی را از خود بروز داده ایم که هر چند نتایج آنی نداشته باشد، ولی در دراز مدت برایمان سنگین تمام خواهد شد.
ما بی مهابا بدون در نظر گرفتن عوارض برخی اقدامات، ریشه بر تیشه سرمایه های اجتماعی خود زده ایم و از این بابت بس خوشحال بوده ایم، غافل از آن که تخریب شخصیت ها و چهره ها بعدها جبران ناپذیر خواهد بود.
برای نمونه در مورد امثال دایی و زیباکلام که سلامت مالی و اخلاقی شان مورد تایید آحاد ملت است، چنین می کنیم و خدای ناکرده اگر موردی مشابه حادثه ناگوار کرمانشاه تکرار شود، چگونه می توان افکار عمومی را در غیاب دولت که خود با کلکسیونی از مشکلات مالی روبروست، بسیج کرد؟ با کدام سرمایه اجتماعی؟ در روزهایی که مسئولان مشغول تسویه حساب سیاسی پس از زلزله کرمانشاه بودند، این بزرگواران دست به کار شدند و افکار عمومی هم معتقدند که هیچ کدام از این عزیزان به کمک های جمع شده چشم داشتی ندارند، چون نیاز مالی ندارند.
در همان روزهای وحشتناکی که دولتی ها مسکن مهر را سیبل کردند و منتقدین دلواپس بی تدبیری و بی کفایتی مدیران را به رخ مردم می کشیدند، برخی فارغ از این دعواها برای آسیب دیدگان کمک هایی را جمع آوری کردند!
چرا مسئولان ما دوست دارند تا همه کنش های اجتماعی و سیاسی و اقتصادی را خود مدیریت و اجرا کنند؟ چرا رشته امور را به دست افراد مردمی و نهادهای مردم پایه نمی گذارند؟ به قول دایی ببخشید شما که بیایید باز کار خرابی خواهید کرد، اگر اختلاسی از همان کمک های جمع آوری شده صورت نگیرد!
در این شرایط به جای تخریب سرمایه های اجتماعی در اتاق های فکر، فکری به حال بی اعتمادی مردم بکنید! بیاندیشید، چگونه سرمایه اعتماد عمومی را می توان بازگرداند؟ بیاندیشید، هر چند سخت ولی اندیشیدن کار محالی نیست! بار مالی هم ندارد! این عزیزان را هم قربانی خیرخواهی و حرکت های انسان دوستانه نکنیم و شرایط را طوری ترتیب ندهیم که از کرده خود پشیمان شوند!
3038/518